दिवस डोंगरा एवढा,

आटता आटेना मनाचा ओढा,

उदास राऊळी तगमग जीवा,

बंदिस्त भक्ता पांडुरंग भेटवा||

अचल दिंड्या पताका,

नामघोष गर्जना मुक,

जळाविन मासोळी असा भक्तिचा श्वास,

माऊलीची लेकरांना लागली आस||

निपटून अहंभाव समूळ,

दांभिकाचा दंभ जळेल,

एकजूट पाऊल पंढरीच्या वाटेवर पडेल,

शुद्ध भक्तिचे रिंगण रंगेल||

अवगुणांची राख मातीत मिळेल,

असा अरुणोदय प्रबळ होईल,

भक्तिचा महापूर वाळवंटी येईल,

भेटीची तृष्टता ओसंडून वाहिलं||

उष:काल की काळरात्र कळले कुणा,

जरी भूतकाळात त्याच्या खाणाखुणा ||

विज्ञान इथे तोकडे झाले,

गलितगात्र मानवास केले,

निसर्गाचे चक्र फिरले,

क्षणात सगळे पालटून गेले|

देवाने कवाडं बंद केले,

माणसांत देव शोधण्यास भाग पाडले,

श्रद्धेला गालबोट न लावले,

मानवा संगें बंदीवासात राहिले|

संकट काळी जरी मृत्यूने गाठले,

विश्वासाचे नाते हातात हात गुंफून राहिले,

हव्यासाला हतबल केले,

कोणी अन्नाविना नाही मेले|

अनंत प्रश्नांचे उत्तर न भेटले,

विज्ञाना पलिकडेचे ज्ञान लाभले,

धेय सक्त मानवास ठेवले,

नव्या पहाटेत भविष्य सामावले|

सारे काही संपले आहे,

त्यापलिकडे तूझे अस्तित्व आहे,

असंभव स्वप्न तूच दाखवतो आहेस,

खडतर मार्गावर वेळोवेळी हात पकडतो आहेस,

मी गुण-अवगुणांचा गुलाम आहे,

मी-मी मध्ये अडकतो आहे,

अभिमान,गर्व यामध्ये पुसटशी रेषा आहे,

कितीदा तूच जाणीव करून देत आहे,

मी विसराळू आहे,

अहं माझा मोठा आहे,

प्रत्येक वेळी तूझे कारण आहे,

संकटांबरोबर तूझे अस्तित्व आहे,

माझी दृष्टी कमजोर मनावर भयाचे अधिराज्य आहे,

तू अदृश्य अजूनही बोट माझे पकडतो आहे.

गर्दीत घट्ट धरला होता पदर तुझा,

मागे वळणाऱ्या नजरेत होता विश्वास माझा,

न सांगताच जाणलेस मन माझे,

व्यापलेस अवघे बालपण माझे,

दूरावा हूरहूर लावत असे जीवा,

भरल्या घरात जळतो एकटाच दिवा,

कर माझे रिकामे काही देण्यास,

मग का जुळतात आशिष घेण्यास ?

मुलगी झाली, इतरांच माहित नसतं,

आईचं मन आनंदाने उधाणलेल असतं,

तिचं बालपण परतून तिच्या मांडीवर असतं,

स्वत:च राहून गेलेलं भरभरून जगायचं असतं,

भातुकलीचा खेळ परत मांडलेला पाहायचं असतं,

छूम छूम आवाजाला कानात साठवायचं असतं,

एक सौंदर्य हळूहळू उमलताना पाहायचं असतं,

काळजीनं काळवंडायचं असतं,

फूलासारखं जपायचं असतं,

दुसऱ्याला द्यायचं असतं,

तरी भरभरून प्रेम करायचं असतं,

संस्कारांच दान द्यायचं असतं,

कर्तव्याच ओझं लादायचं असतं,

वसा पुढं न्यायला शिकवायचं असतं,

सर्वांना खुशाल ठेवायचं असतं,

मन कसं मारायचं हे दाखवायचं असतं,

दोन घरांची इज्जत बनवून पाठवायचं असतं,

एका एका अलंकाराच्या बेडीने सजवायचं असतं,

नातं निभावयला शिकवायचं असतं,

लेकीच माहेर बनून सासरी नांदायच असतं.