भरुन येते ते आभाळ,

मोकळे असते ते आकाश,

नजरेचा धोका की मनाचा खेळ,

कोणाला सोस, कोणाला जोश।

अनाकलनीय शक्तीची विकारी खेळी,

दृश्य-अदृश्य अकार, उकार,मकार,

देव मानसी,देव राऊळी,

कोणाला भेटे कर्मात, कोणाला धर्मात।

अतीचा होय निसार घटका अघटित ,

फुलपाखरू फसे काटेबाभूळी फेसात,

मुक्त दैव सोडी, दैव तोडी,

कोणाला संचार,कोणाला बंद श्वास।

दया भाव कमी की अन्यायाला बळी,

नकाब न झाकी दुष्टांचे हसू छद्मी,

वेळ मातब्बर, वेळ ओंगळ,

कोणाला शरम भीड, कोणाला निर्भिड ,

धाडसाचे मोल असे खडतर आव्हान,

प्रयत्नात दिसे परमोच्च भाव,

संघर्षांस सिद्ध , संघर्ष अटळ,

ऋतू बदल, विजयी वेळ।

निर्मळ, सोज्वळ, निखळ, निरागस असते

मैत्री।

राग, अडी, कट्टी-बट्टी ,रंग-बिरंगी असते

मैत्री।

अस्वस्थ जीवांचा संथ विरंगुळा असते

मैत्री।

साथ असताना हास्याचा खळखळाट असते

मैत्री।

दूर असताना अस्तित्व विनम्र जपते

मैत्री।

गरजेने हात गुंपणे नकळत दिर्घ गुंतते

मैत्री।

अश्रुंना गर्तेत एकाकी खांदा असते

मैत्री।

मित्राचे अनोखे चारित्र्य जाणून राहते

मैत्री।

अनिर्बंध उ्च्छास कृष्ण- सुदामा असते

मैत्री।

अंधार सारा, तुफानी वारा,

गगन मारा, आषाढी धारा,

भानू हरपला अंबरी,

असा थैमान घालतो ऋतू पाऊस भूवरी॥

डबक्यात साची, ओघळ वाहती,

रस्त्यात पाणी,वाट हरवती,

वळचणीच्या धारा माजघरी नांदती,

असा थैमान घालतो ऋतू पाऊस भूवरी॥

फेसाळ लाटा, सागर सरिता,

कोसळती कडा,दुधाळ धारा,

पशुपक्षी शोधती ओसरी,

असा थैमान घालतो ऋतू पाऊस भूवरी॥

विस्तापित गावे,मोडती घरे,

कष्टातीत जगणे, दुर्बल राहणे ,

जलमय सृष्टी धोस दाखवी,

असा थैमान घालतो ऋतू पाऊस भूवरी॥

निळं भोर आकाश,

स्वच्छ होता प्रकाश,

लाटांवर स्वार होत मन हेलकावतं

जेव्हा लोटली होती मी माझी होडी सागरात॥

स्वप्नांचा गाव दूर होता,

मनात तर अगदीच जवळ होता,

मन केंव्हाच पैलतीरावर पोहचल होतं,

जाई-जूई, मोगऱ्यासवे हिंदोळ्यावर हिंदोळत होतं॥

कळलंच नाही काय झालं?

अचानक कसं अंधारुन आलं,

हाऽ हाऽ म्हणता वादळ वार शिडात घुसलं,

उंच उंच लाटांच्या तडाख्यात अस्तित्व हेलकावलं॥

होडी झाली उध्वस्त ,

उरलं ओंडक्यावर जीवित्व,

हे वादळाचं येणं किती सुंदर झाल!

भयावह वाटेवर प्रेम करायला शिकवून गेलं॥

स्वप्नातल गाव राहून गेलं,

खडतर रस्त्याविना जगणं अवघड झालं,

अनोळखी किणाऱ्यावर उतरणं झालं,

मृत्यूवर मात करुन जग सुंदर झालं॥

ह्रदयात आई तुझ्या घर माझे कैद आहे,

आठवणींचा एक दोर अजूनी पायात बंद आहे,

एकांती मग्न भासात कानी तुझी साद आहे,

प्रतिबिंबिंत स्मृतीगंधात आसक्त मोद आहे।

ब्रम्हांडी तेजात उत्क्रांतीचे बंड आहे,

दैत्येश्वरी आई तुझ्यापुढे विद्रोही थंड आहे,

कजाग बालकास निरंतर संकट आहे,

तपस्विनी तप तुझे साहुनी तुष्ट आहे।

भूगर्भात दाहक उत्पतीचे गुढ आहे,

कल्याणी जननी जगाधारा कृती अखंड आहे,

भूवरी आई तू शितल शामल स्वर्ग आहे,

कैवल्याचे शिंपणे इथे जीवन माझे सार्थ आहे।

भिर भिर भटकती शोधत जिव्हाळा रे,

खळकन् होतो ठिकऱ्या छिन्न ह्रदयाचा कोपरा रे,

विवेकाने गुंतव भरवशाचे सूत रे,

सावर रे, हिंदोळा भावनांचा सावर रे।

घन घन घाव घालती प्रतिसादात रे,

अनोळखी गर्दीत हरवती सगे सोयरे रे,

शिक आपसूक हासणे आश्रुंना झाकने रे,

सावर रे, हिंदोळा भावनांचा सावर रे।

हि वाट काळोखी किर्रर्र वनातली रे,

काजव्यांनच्या उजेडावर नको विसंबू रे,

आत्मप्रकाशाने उजळ पावलांची दिशा रे,

सावर रे , हिंदोळा भावनांचा सावर रे।

घटपर्णीचा मध मधुर मोहक रे,

मोह डुंबायाचा असे श्वास अखेरचा रे,

श्वासाहून मोठा असे ध्यास रे,

सावर रे, हिंदोळा भावनांचा सावर रे।

मातीतून जन्म तुझा मातीचा रे,

उन्हाळा, हिवाळा, पावसाळा सोसणे धर्म रे,

कर्मात असे धर्माचे इमान रे,

सावर रे, हिंदोळा भावनांचा सावर रे।

उन्हाळयात मातीला बिलगून रहा रे,

पालटून ऋतू फळाफुलांचा बहार रे,

धुंद श्रावणाच्या ओल्या ऋतूत दंग रहा रे,

सावर रे,हिंदोळा भावनांचा सावर रे।

झेप घेण्याचे सामर्थ्य असे जिद्दीत रे,

इवल्याशा कवेत सामावे कल्पनेतील आकाश रे,

हिंदोळ रे

नीत्त हर्षाच्या वायूवर हिंदोळ रे।

सांग बाबा मन माझे कधी कळले तुला,

मी तुझ्या काळजाचा तुकडा वाटे मला।

घर माझे सोडताना गहिवरले कळले का तुला?

रितेमाप ओलांडून पाहूणी झाले वाटे मला,

सुट्टीमधल्या गप्पां मध्ये तूच तू होतास,

नेहमीच तुझ्या प्रेमाचा अभिमान वाटे मला।

जरी उतावीळ मी शब्द नसे संवादास,

आठवते तू हक्काची जागा वाटे मला।

सर्वांसाठी तुझी लाडकी परी ,

थोडा उशीर होता कापरे भरे मला।

खाली नजरेतील भाव कधी कळला का तुला ?

तू असता भोवती सुरक्षित वाटे मला।

सांगून दिल्या घरी सुखी रहा,

अजन्म कर्तव्यात बांधलेस मला।

अचानक बोट सोडून दिलास रोज एक धडा,

तुझ्याचमुळे मुलगी होण्याचे भाग्य लाभले मला।

अनभिज्ञ वार्धक्याला

सोसला न वात खेळलेला

सजले निर्जीव, निष्प्राण,

धरेवर बिछाना होऊन।

झोक्यात तुटली नाळ,

शिशिरास वाटे पानगळ।

पर्णहीन देह,

नव्या जाणिवेचा मोह।

मिटूनी पंख,

बळ एकांत।

कोवळ्या कांतीत,

अंकुर तेजात।

स्वप्न बहरत,

सत्यात मोहरत।

सुगंधात दरवळत,

पानगळ विसरत।

रंग उधळीत,

वसंतात गुंतत।

जीवन गाणे गुणगुणत,

दंग पाखरांच्या स्वागतात।

भगतसिंगांची हिंसा न-आवडे,

गांधिजींची अहिंसा न- आवडे,

मेंढरांच्या मैफलीत आवाज उठे,

वेशीवरती खट्ट होता सभापती बिळात घुसे।

काठावरुनी गोताखोराला धडे,

गर्दीत बसूनी वक्त्याला बोल खडे,

नागोबाचे अवचित दर्शन,

निधड्या नंगे पाव सुसाट सुटे।

शब्दाला शस्त्रांची धार असे,

काट्याला बोचणाऱ्याचे दु:ख नसे,

टिका टोमणे नसावा धंदा,

दु:ख जाणतो तोच खरा बंदा।

वार नसावे अगदीच फुके,

निंदक,वंदक. निरिक्षकाचे धुके,

वक्तव्याला कर्माचे वजन असावे,

आखाड्यातील जरी बाप नसावे।

भलेबुरे सारे पुसूनी

मनपटल कोरे करुनी

नव्याने काही लिहावेसे वाटे

जगण्यास कारण द्यावेसे वाटे।

रक्तबंबाळ पाय

लक्ष क्षितिजापर्यंत जाय

धिरोक्त पथिकास चालावेसे वाटे

श्वास ध्यास व्हावेसे वाटे।

मात्र एक थेंब आता

आकाशातून झेपावता

जन्मभूमी सागराची ओढ दाटे

तरि याचकात लुप्त व्हावेसे वाटे।

एकट्याचा प्रवास एकटा

गुंतागुंत मोहपाश गुंताडा

चक्रव्यूहातून मार्गस्थ व्हावेसे वाटे

माणसात माणूस पाहावेसे वाटे।

मळलेली चाकोरी डावलून

आडवाटेने काटयाकुट्यात धडपडून

अशक्य सामर्थ्य पेलावेसे वाटे

काळोख उजळून जावेसे वाटे।